Δημοσιεύθηκε την : Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018
Αναρτήθηκε από ditikievritania
Στο παλιο γεφυρι της Βινιανης
Άρθρο του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"
Στο παλιό γεφύρι της Βίνιανης.
ποταμού Μέγδοβα στο Καλεσμένο, προσπερνάω και το Παρκιό, έναν παραποτάμιο Μαραθιώτικο συνοικισμό με ελάχιστα σπιτάκια, και ανηφορίζω. Χίλια μέτρα παραπάνω, κόβω δεξιά και ακολουθώ το χωμάτινο δρόμο που ξανοίγεται μπροστά μου. Το όχημα μπαίνει σε γούρνες τινάζοντας στο πέρασμά του πέτρες και λάσπες. Όλο και κατηφορίζω τον κακοτράχαλο δρόμο που έχει χιλιοσxιστεί από τις βροχοπτώσεις ώσπου πλησιάζω ξανά το ποτάμι στα δεξιά μου. Τα χρόνια τα παλιά, προτού κατασκευαστεί η σιδερένια γέφυρα του Καλεσμένου/Παρκιού, το πέτρινο γιοφύρι της Βίνιανης αποτελούσε το μοναδικό πέρασμα στο κατώτερο τμήμα του ποταμού Μέγδοβα συνδέοντας το Καρπενήσι με τα "αποπέρα χωριά" της Δυτικής Ευρυτανίας. Εδώ στα 1808 έστησε καρτέρι κι ο αδερφός του Κατσαντώνη, ο Λεπενιώτης, προσπαθώντας -δυστυχώς ανεπιτυχώς- να σώσει το μεγάλο επαναστάτη των Αγράφων από τον Άγο Μουχουρτάρη που τον μετέφερε βαριά άρρωστο και αλυσοδεμένο από το Μοναστηράκι Αγράφων προς το Καρπενήσι. Σήμερα το γιοφύρι της Βίνιανης αποτελεί τμήμα του ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4.Το ποτάμι ακολουθεί, όπως αιώνες τώρα, το μοναχικό του δρόμο. Οι ντόπιοι μολογούσαν για στοιχειά και νεράιδες που χόρευαν στις όχθες του! H παράδοσή μας, που ως γνωστόν μυθοποιεί την αναγκαιότητα, ανέφερε πως όταν ο Μέγδοβας είχε φουσκονεριά και υπήρχε κίνδυνος για τον διαβάτη, τότε ακούγονταν άγρια μουγκρητά ταύρου (ο Μέγδοβας λέγονταν και... Ταυρωπός), ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονταν και σμήνη από μέλισσες ή και νυχτερίδες μην επιτρέποντας να περάσει κανείς απέναντι. Ιδιότυπη φυσική έως και... μεταφυσική προστασία!
Ανεβαίνω όλο το καμπυλωτό γεφύρι. Στην μέση ακριβώς της καμπούρας του στέκομαι και φωνάζω « Εεεεε....»! Ο αντίλαλος σχίζει τον αέρα και τα απέναντι κατάφυτα βουνά. Ανασαίνω βαθιά, ηρεμώ. Ότι και να πω είναι λίγο, τα λόγια κάποιες φορές δεν αρκούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Σχολίασε το άρθρο