ΟΙ ΠΟΥΤΣΑΡΙΝΕΣ 

Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαρας

Μικρός άκουγα κατ΄ επανάληψη το χαρακτηρισμό για πολλούς άντρες ότι είναι πουτσαρίνηδες (όχι πουτσαράδες, τούτο είναι νεότερος ηδονοθηρικός χαρακτηρισμός) καθώς επίσης και για αρκετές γυναίκες, ότι είναι πουτσαρίνες. Το μυαλό μου κάπου πήγαινε αλλά θολά και αόριστα, ώσπου μια μέρα βλέπω μια από αυτές τις πουτσαρίνες να κατουράει όρθια και ο δαίμων της φαντασίας μου έλυσε το μυστήριο: Κατούραγαν κι αυτές με τσουτσούνι όπως εγώ.
Το θέμα των πουτσαρίνων γυναικών εμπλουτίστηκε ακόμα περισσότερο μέσα μου, με την ιστορία της μαχόμενης, όπως δέκα άντρες, σουλιώτισσας Δέσπως και της Τζαβέλαινας, που τον ηρωισμό της με τόσο πάθος τραγουδούσαν εν εκστάσει οι μεγάλοι άντρες.
Αναμφισβήτητα όλες αυτές ήταν πουτσαρίνες.
Στη συνέχεια, προς επίρρωσιν των πουτσαρινικών μου απόψεων, ήρθαν οι γυναίκες του έπους του 1940, που “ξυπόλητες” αψηφούσαν τους πάγους και τα χιόνια και κουβαλούσαν πυρομαχικά στους πολεμιστές. Ήταν αυτές που με τιμές γιορτάζαμε κάθε 28 Οκτωβρίου και τις οποίες μεγαλοστομικά και πομπώδικα τις στόλιζαν οι διάφοροι ρήτορες του Έπους του ΄40.
Δεν μπορεί πουτσαρίνες θα ήταν κι αυτές!
Επίσης στον καθ΄ ημέραν βίον έβλεπα μνημειακές γυναίκες να δουλεύουν πλάτη με πλάτη με τους άντρες και πολλές φορές ακόμα σκληρότερα απ΄ αυτούς. Δεν μπορεί πουτσαρίνες ήταν και τούτες, τιμημένες με το ευλογημένο αχαμναίο μου εργαλείο, που άρχισε από τότε να μου γίνεται ενοχλητικό!
Όλες αυτές ήταν πουτσαρίνες.
Η παιδοποιία τους όμως ήταν ο δαίμων της αμφιβολίας μου. Παρά του ότι η αυτοψία και το πείραμα, που αποδεικνύει την επιστημονική γνώση ήταν αδύνατα, δεν άργησα να πάρω χαμπάρι ότι οι πουτσαρίνες δεν κατούραγαν όπως εγώ και με το ίδιο εργαλείο. Όμως η άποψή μου περί πουτσαρίνων γυναικών δεν κλονίστηκε, απλά κατάλαβα ότι τα αντρικά σημαδούρια δεν αποτελούν την αναγκαία και ικανή συνθήκη, για να λέγεται μία γυναίκα πουτσαρίνα.
Ιστορικά οι τελευταίες πουτσαρίνες που γράφτηκαν με χρυσά γράμματα εις τας δέλτους της ιστορίας (που λέγανε παλιότερα) ήταν πάρα πολλές μαχήτριες στο (λεγόμενο) Δημοκρατικό Στρατό, τον καιρό του Εμφυλίου. Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία, που γυναίκες επιστρατευμένες πολέμησαν ισότιμα με τον άντρα, στα κυρίως μέτωπα των μαχών. Είναι κι αυτό ένα μεγάλο ανοσιούργημα του Δ.Σ. και μια ακόμα μεγαλύτερη εποποιία της γυναίκας.
Σήμερα παρά του ότι εξέλειπαν εκείνες οι συνθήκες, οι πουτσαρίνες συνεχίζουν να υπάρχουν και σπρώχνουν την κοινωνία μας προς τα μπρος. Είναι οι κοπέλες που μελετούν και αριστεύουν σ΄ όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και πήραν τα σώβρακα ημών των ανδρών σε πολλούς τομείς. Είναι οι γυναίκες που διαπρέπουν στον επαγγελματικό στίβο. Είναι αυτές, που ως εργαζόμενες μητέρες και καλές νοικοκυρές, βαστάνε Θερμοπύλες στο ισχυρά κλονιζόμενο σκάφος της οικογένειας και στη συνέχεια ως γιαγιές (δεν μου βγαίνει να πω και ως πεθερές!), συνεχίζουν το έργο τους στις οικογένειες των παιδιών τους.
Ευλογημένες οι πουτσαρίνες αλλά και το… εργαλείο, που της χαρίζει αυτόν τον τιμητικό χαρακτηρισμό!

Σχετικά με τον συντάκτη

Συντάχθηκε από ditikievritania στης Οκτωβρίου 27, 2018. Κατηγορία/ες Άγραφα , Δ. Ευρυτανία , Εικαστικά , Ροή . Ακολουθήστε τις απαντήσεις στα RSS 2.0. Γράψτε κάτι